ଗାଁ ମୁଣ୍ଡରେ ସାତ ପୁରୁଷର ଭିଟାମାଟି
ପଡ଼ିରହିଛି ଅର୍କ୍ଷିତ ପରାଜୟ ।
ବୋପା, ମାଆ ବଞ୍ଚିଥିବା ବେଳେ
ଗାଁକୁ ତେରଛା ନଜରରେ
ଥରୁଟିଏ ଚାହିଁନି କଲେକ୍ଟର ପୁଅ ।
ପହିଲୁ ପହିଲୁ ଆସିଥିଲା, ଥରେ କି ଦି’ଥର
ଦିନେ ବାପ, ଦାଦିଙ୍କୁ ଡାକି କହିଲା,
“ମୋର ଟଙ୍କା ଦରକାର-ବଡ଼ପୁଅ ଫରେନ୍ ଯିବ
ସାନ ପାଇଲଟ୍ ଟ୍ରେନିଂ ନେବ, ଝୁଅ ଡାକ୍ତରୀ ପଢ଼ିବ
ଆଉ ଖଣ୍ଡଗିରି ତଳେ ଦି’ ମାହାଲା ଘରର ଛାତ ପଡ଼ିବ ।”

ଜମି ବିକ୍ରି ହେଲା ଶାଗ ମୁଗରେ,
ଢିଅରୁ ଅଧେ ଛାଡ଼ି ଦେଇଗଲା ଦାଦିକୁ
ବରଷେ ନ ପୁରୁଣୁ ବାପ, ମାଆ ଭିତରୁ
ବାପ ଗଲା ଆରପାରି-ମାଆକୁ ଗଣ୍ଠିଲି କରି
ନେଇଗଲା ସହର !

ଇଏ ଅନେକ ନିରଞ୍ଜନମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ
ଜଣକର ଗଳ୍ପ
ଥରୁଟିଏ ଗାଁ କଥା ମନେ ପଡ଼େନା ସେମାନଙ୍କର
ଯଦି କଦବା କେମିତି ନିରଞ୍ଜନମାନେ
ଗାଁ ମାଟିରେ ପାଦ ଥାପନ୍ତି
ଗାଁ ନୋକଙ୍କ ଛାତି କୁଣ୍ଢେମୋଟ
ନେଖା ଯୋଖାରେ ହରି ମଉସା, ଦାମ ପିଇସା,
ଆର ସାହିର ପରି ଦାଦା, ସୂର୍ଯ୍ୟ ବନ୍ଧୁ ନରି ଭାଇ
ଏମିତିକି ଭଗାରୀ ସୁରିଆ ସାହାଣୀ
ଗାଁ ଟୋକାଙ୍କୁ ଦେଖେଇ, ଶୁଣେଇ କହନ୍ତି
ଆରେ କ୍ରିକେଟ ଖେଳ, ବରଷେକେ ତିନିଥର
ଡିଆଁସ, ଡିଆଁସ ପୋରଗାମ୍ କର
ତେବେ ବି ଗାଁର ଟେକ ତମେ ରଖିପାରିବନି
ଆଉ ଗୋଟାଏ ପୁଅକୁ ଦେଖ,
ପ୍ରତିଦିନ ରେଡ଼ିଓ, ଟି.ଭି., ଖବରକାଗଜରେ
କେମିତି ତା’ ନାଁ ଫଟ ବାହାରୁଛି
ଟୋକାଟା ଗାଁ ନାଁ ଉଜ୍ୱଳ କରିଛି !