ନିଜ ସହ ଯୁଝି
କବିତା ଲେଖିବା ସହଜ ନୁହେଁ ସରୋଜ ।
ମନେପକାଅ
ପ୍ରେମ ପାଇଁ ଆମେ ସାଇତୁଥିଲେ
ଫୁଲ, ଚିଠି, ସ୍ୱପ୍ନଭରା ରାତି
ଡାଇରୀ ଭର୍ତ୍ତି କବିତା
ନିର୍ମାଲ୍ୟ ପରି ଲୁହ ।
ଏବେ କବିତା ନୁହଁ ବନ୍ଧୁ
କଣ୍ଡୋମ୍, କୋକାକୋଲା, କୋଲାବରି ଦିଲ୍
ଓଃ ! ଭାରି ଶୋଷ
ତମ ଓଠକୁ ଚିପୁଡ଼ି ଦିଅ
ମୁଁ ଦେଖଉଚି ଓଠ ।
ଆମେ କ’ଣ କହିପାରନ୍ତେ ଏତକ
ଇସ୍ ! ଆମେ କେତେ ମରହଟ୍ଟିଆ ଲୋକ ।
ନଈ, ଆକାଶ, ଜହ୍ନରାତି ଦେଖିଚ
ଏମିତି ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିବାକୁ ପଡୁଚି ପିଲାଙ୍କୁ
ଏଗୁଡ଼ାଙ୍କର ଜଗତୀକରଣ ପରେ ଜନ୍ମ
ପିଲାମାନେ କ’ଣ ଆଉ
ମଧୁ ବର୍ଣ୍ଣବୋଧ ପୃଷ୍ଠାରେ ଅଛନ୍ତି ଯେ
ଦୟାମୟ ବିଶ୍ୱବିହାରୀ ଘୋଷିବେ ।
ଝିଅକୁ କହିଲି
ଏବେଠୁ ଆକାଶ ଦେଖିନେ ଲୋ ଝିଅ
ଉଚ୍ଚାକୋଠାର ଦୁର୍ଗ ଡେଇଁ
ହୁଏତ ଆମେ ଆଉ ପହଞ୍ଚି ପାରିବାନି
ଆକାଶର କୋମଳତା ପାଖରେ ।
କଂକ୍ରିଟ୍ ଆଭିଜାତ୍ୟର କପଟ ପାଶାରେ
କାରଖାନାଙ୍କ ଧୂଆଁଳିଆ ଧର୍ଷଣରେ
ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନିଶୁଣି ବାନ୍ଧୁଥିବା ମହାତ୍ମାଙ୍କ ପାପରେ
ସଦ୍ୟ ଗର୍ଭପାତ ସାରି ଆସିଥିବା ସ୍ତ୍ରୀଲୋକ ପରି
ଆକାଶ ରକ୍ତ ପୋଛୁଛି ତା’ ନୀଳ ଲୁଗାରୁ ।
ତମେ ସେଇ ଜାଗାରେ ବସି ଖଟି ମାରୁଥା
ଖଣି, ପାଣି, ପୁରସ୍କାର ଚୋର
ଏଇ ବାଟରେ ଯିବେ ଯେ ।
ନୀଳ ଆକଶ
ନିରୁତା ପ୍ରେମ ବିନା
କି’ କବିତା ଲେଖିବା କହୁନା !
କବିତା ଆଉ ଲେଖି ହେବନି ସରୋଜ ।
