କବିତା

ମରୀଚିକା

Dr Anukampa Naik's odia poem Mareechika

ହଁ ଢେର ସମୟ ପରେ
ତମେମାନେ ଆଜି ବୁଝି ଯାଇଛ
ଜୀବନ, ମୃତ୍ୟୁ ଓ ତୃଷ୍ଣାର ଗୋଟେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ କହି
ମୋର ବାସ୍ତବତାକୁ ଖୋଜି ବୁଲୁଛ ଏଠି ସେଠି ।

ଖଇଫୁଟା ତାତି ମଧ୍ୟାହ୍ନରେ ସମାହିତ ହେଲା ପରେ
ନିଶବ୍ଦରେ ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ମାରି
ମୁଁ ଗଡି ଯାଇଥିଲି ମୃତ ନଇ ଉପରେ
ଯେଉଁଠି ମିଛର ଚକା ଭଉଁରୀ ଭିତରେ
ଶୁଖିଲା ଗଳାରେ ମୃଗଟିଏ ଚିକ୍କାର କରେ ।

ଗ୍ରୀଷ୍ମରେ ତମେମାନେ ଠିକ୍‌ ଦେଖିଥିବ ଆଉ କୁହା କୁହି ହେଉଥିବ
ଇଏ କାହାରୀକୁ ବି ଛାଡିବନି
ଏପରିକି ସିମେଣ୍ଟ ଚଟାଣ, କଳା ମଚ୍‌ ମଚ୍‌ ପିଚୁ ରାସ୍ତା ଉପରେ
ପାଣିପରି ବୋହିଯିବ ଦିଗନ୍ତକୁ ।

ସତରେ ମୁଁ କଣ ବୋହୁଥୁଲି ??
ନାଁ ଦହନ ହେଉଥୁଲି ?
ବୋହିଥିଲେ କାହିଁ ନିରୀହ ପକ୍ଷୀଟିଏ ମୋ ଉପରେ ଝାସ ଦେଇ
ତୃଷ୍ଣା ତୃଷ୍ଣା କହି ମରିଥାନ୍ତା ।

ହଁ ଢେର ସମୟ ପରେ
ତମେମାନେ ଆଜି ବୁଝି ଯାଇଛ
ଜୀବନ, ମୃତ୍ୟୁ ଓ ତୃଷ୍ଣାର ଗୋଟେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ କହି
ମୋର ବାସ୍ତବତାକୁ ଖୋଜି ବୁଲୁଛ ଏଠି ସେଠି ।

ସତ ଜୀବନକୁ ବାରମ୍ବାର ଚିପୁଡିଲା ପରେ
ମୁଁ ଛଳନାରେ ବଞ୍ଚେ
ହସେ, ହସାଏ
କୌଣସି ରାଗରୁ ତାଳ ନ ପାଇ ବି
ଛନ୍ଦ ତୋଳି ତାଳ ତରଙ୍ଗରେ ମିସିବାକୁ ପଡେ ।

ତମେମାନେ ମୋର ସେଇ ପ୍ରତିବିମ୍ବକୁ ଚିତ୍ରିତ କଲ
ଲୁହ ଗୋଡାଉନଥିବା ଅଥଚ ଆଖିରେ ମୁକ୍ତି ଚାହୁଁଥିବା
ଗୋଟେ ଦେବଦାସୀର ରୂପ ଦେଇ ।

ବେସ୍‌ ବାହାବା ନେଲ
କିନ୍ତୁ ପାଉଣା ବଦଳେ
ଭରି ଦେଲ
ମୋ ଆଞ୍ଜୁଳାରେ ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ତୃଷ୍ଣା ।

ଏବେ ଭାରକ୍ରାନ୍ତ ଅପରାହ୍ମ ନଇଁଗଲା ପରେ
ପୃଥ୍ଵବୀରୁ ଅନେକ ଆଖି ମତେ ନିଖୋଜ କହୁଛନ୍ତି ।

Click to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିବା ଲେଖିକା/ଲେଖକଙ୍କ ତାଲିକା

ଲୋକପ୍ରିୟ ଲେଖା

To Top