ଅବସାଦ କେବେ ସ୍ଵପ୍ନରେ ଭାବି ନଥୁବା
ଦିନସବୁ ଗହଣରେ
କିପରି ମୁହୂର୍ଭରୁ ମୁହୂର୍ଭ
ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଯୁଗ ପରି ସମୟର ଲମ୍ଭା ପଦଯାତ୍ରାରେ
ଯିବା ଭଳି ଲାଗେ;
ନିଜ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ନିଜେ ଦେଇ
ନିଜକୁ ବୋଧ ଦେବା ହିଁ ସାର ହୁଏ
ପାଖରେ ନଥାଏ କେହି ଏମିତି ଦିନରେ ବିଷାଦ ଯୋଗକୁ ଧରି
ଝୁଣ୍ଟି ପଡ଼ି ଉଠି ଗଲିବାକୁ ପଡ଼େ ଏକା ଏକା ।

ଆକଳନକୁ ଭୁଲ ପ୍ରମାଣିତ କରି
ଭାବି ନଥିବା ଦିନ ସବୁ କେତେବେଳେ
ହଠାତ୍‌ ଆସି ପହଁଞ୍ଚୁଯାଏ କେହି ଦୁଃଖୀ ତ
କେହି ହୁଏ ବେଶି ଖୁସି ।

କାହା ପାଇଁ ଗୋଡ଼ି ମାଟିଠୁଁ ଆକାଶ
ଭାଗ୍ୟ ବଦଳି ଯାଏ
ବିଷାଦଗ୍ରସ୍ତ ସମୟର ଲାଞ୍ଚିତ ବେଳାରେ
କିଏ ଉପହାସ ବଞ୍ଚନାକୁ
ସାଥୀ କରି ନର୍କ ଆଡ଼େ ଯାଏ ।

ତା” ଭାବନାର ବହୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ଦିନସବୁ
ମରି ମରି ଗଲାବେଳେ
ସେ ତଥାପି ଅପେକ୍ଷା କରିଥାଏ
ସେଇ ଆଗନ୍ତୁକକୁ
ଯିଏ କାଳେ ଆସିପାରେ ଧାପେ ଆଲୁଅରେ ।