କାଠପଟା ଛାତିରେ ଖୋଦା
ଜୀବନ୍ତ କୃତି
ଯୁଗଯୁଗକୁ କାହାଣୀ ବଖାଣେ
ରଙ୍ଗ ତୂଳି ଆଉ ତେଲର !
ରହସ୍ୟମୟୀ ର ଚାହାଣୀ,
ସ୍ମିତହାସ୍ୟ, କେବେ ବଦଳିଯାଏ-
ଆଗାମୀ ଅଶୃ ନିଗଡିବାର ।
ପରିବର୍ତନ କୁ ନେଇ ଅନେକ ତର୍ଜମା
ଅନେକ ଚିନ୍ତନ
କିଏ ଏହି ଲାସ୍ୟମୟୀ
କଣ ତା’ର ଅତୀତ
କାହିଁକି ତାର ଏ ଛଳ ଛଳ ଆବେଗ
ଉଭୟ ସ୍ରଷ୍ଟା ଓ ସୃଷ୍ଟି ଯେବେ ଅମର ।
ନିଜ ପ୍ରତିକୃତି, ନିଜ ହାତର ?
ଆଖିରେ ଅଗଣିତ ସ୍ଵପ୍ନର ସମ୍ଭାର
ନା ସଂଳାପ ଆଳାପ ଲୁକାୟିତ ପ୍ରେମର ?
ବିସଙ୍କେତନ ହୋଇ ପାରେନା
କେତେ ସାହିତ୍ୟ, ନାଟକ ଗୀତୀ କବିତାର ।
କେତେ ମୋନାଲିସା ଆଉ
ଏମିତି ଝରିବେ ଅକାଳରେ ?
ତାଙ୍କୁ ଦେଖି, ନ ଦେଖି ପାରିବାର
ବୃଥା ପ୍ରୟାସରେ ??
ହେ, ସ୍ରଷ୍ଟା !
ଫେରିଆସ,
କହିଦିଅ ଥରେ ମାତ୍ର
ତୁମ ସୃଷ୍ଟିର ରହସ୍ୟ ।
