ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ମାନଙ୍କୁ ଇନ୍ଧନ ଯୋଗାଇ ଯିଏ
ଜଗତ ଜନଙ୍କ ଜୀବନ ପ୍ରଦୀପ ଜାଳେ ।
ସେହିତ ନିଃସ୍ୱ ନିପୀଡ଼ିତ ଚାଷୀଟିଏ
ତାଙ୍କରି ଚରଣ କମଳେ ପ୍ରଣତି ଢାଳେ ।।
ନିଦାଘେ ନିଜକୁ ଦଗ୍ଧ କରାଇ କ୍ଷେତେ
ମାଟିମଟାଳରୁ ଖୋଜେ ଯେ ଜୀବନ ରାହା ।
ବନ୍ୟା ମରୁଡ଼ିକୁ ମଥାପତି ନେଇ କେତେ
ଜୀବନ ଯୁଦ୍ଧେ ସହଇ ଜ୍ୱଳନ ଯାହା ।।
ଚଡ଼କେ ଚମକି ନ ଯାଇ ତା’ ପରି କିଏ
ଧାରା ଶିରାବଣେ ଭିଜାଇ ଭିଜାଇ ଦେହ ।
ଗହୀର ପାଟରେ ପଖାଳ ତୋରାଣି ପିଏ
ଜୀବିକାପାଇଁ ଜୀବନକୁ ମଣି ହେୟ ।।
ନିଦୁଆ ନିଦୁଆ ଆଖିରେ ବିଛଣା ଛାଡ଼ି
ମାର୍ଗଶୀର ପୁଷ ନିଶାନ୍ତେପଡ଼ି ଉଠି ।
ବହଳ ଅନ୍ଧାରେ ବିଷମ ପଥ ମାଡ଼ି
ନିର୍ଭୟେ ଯାଏ ସେ କର୍ମକ୍ଷେତ୍ରକୁ ଛୁଟି ।।
କୁହୁଡ଼ି କାକାରେ କର୍ମ ତତ୍ପର ହୋଇ
ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହରେ ଶୀତକୁ ନ ହୋଇ ଭୀତ ।
ଫାଟୁଆ କାନ୍ଧରେ କଳେଇର ଭାର ବୋହି
ଝରାଏ ରକତ ଗାଏ ଯେ ଜୀବନ ଗୀତ ।।
ତାଙ୍କରି ବିଦଗ୍ଧ ପରାଣେ ପୁଲକ ପାଇଁ
ମନ ମନ୍ଦିରେ ଜାଗିଛି କିଞ୍ଚିତ ଆଶା ।
କବିତା ପଂକ୍ତିରେ ଚମକ ନଥାଉ ନାହିଁ
ନଥାଉ ପଛେ ମଧୁର ଲଳିତ ଭାଷା ।।
